BIJBEL [Statenvertaling]

Bijbel. Dat is de ganse Heilige Schrift bevattende al de boeken van het Oude en Nieuwe Testament (volgens de Statenvertaling).

De bijbel kan gerust het hoogst scoren op de best-sellerslist.

De Bijbel Woord van God tot ons gebracht als Heilig Schrift.

Het woord van God of het woord van mensen:

Het lijkt vreemd dat mensen er op vertrouwen dat bepaalde overgeleverde geschriften tot hun zouden gekomen zijn door een bovennatuurlijke kracht.

De Bijbel is een voor alle mensen op aarde geschreven openbaring die van de Soevereine Heer Jehovah afkomstig is. Dit door hem geïnspireerde boek vindt overal ter wereld weerklank omdat het goed nieuws bevat over een door God in het leven geroepen Messiaans koninkrijk, dat voor eeuwig vrede en rechtvaardigheid zal bewerkstelligen op een verenigde paradijsaarde. Er wordt in uiteengezet dat God voor de gevallen mensenwereld liefdevol in een wettige bevrijding van de dood heeft voorzien door middel van het loskoopoffer van zijn Zoon Jezus Christus. — (Johannes 3:16).

Elke oprechte student moet wel onder de indruk komen van het feit dat de bijbel, hoewel die uit een verzameling verschillende boeken bestaat, één harmonieus werk vormt. Dit komt doordat de bijbel van begin tot eind de aanbidding bevordert van slechts één God, wiens kenmerkende eigenschappen nooit veranderen, en alle erin vervatte boeken één overheersend thema ontwikkelen. Deze volkomen harmonie vormt een krachtig bewijs dat de bijbel inderdaad het Woord van God is.

De Heilige Schrift wordt vaak omschreven als “Het woord van God”, maar er zijn twee manieren om naar de Bijbel te kijken. “Het is het woord van God, door God gegeven”, of “Het is het woord over God, door gelovige mensen geschreven”. De meeste mensen, inclusief vele theologen gaan van dat laatste uit.

Een boek dat gelezen moet worden.
_______

Het schrijven van de apocriefen: Als in deze app, de eerste Nederlandse Statenvertaling bevatte deze boeken als bijlage (met een waarschuwing dat deze niet tot de canon van de Schrift behoorden).

De zogenaamde apocriefe of “verborgen” documenten worden namelijk niet door alle gelovigen als Schriftteksten aanvaard.
Wanneer we enkele eeuwen vooruitkijken, dan zien we hoe deze geschriften voor het eerst in het Oude Testament worden opgenomen, en wel in een Griekse versie – de Septuagint – die in de eerste eeuw alom gebruikt zal worden. De apocriefen worden vervolgens opgenomen in de Latijnse Vulgaat, die rond 400 na Christus door Hiëronymus wordt samengesteld. In modernere versies zien we de apocriefen terug in alle Engelse Bijbelversies van het jaar 1382 tot aan de originele King James Bijbel in 1611. In 1534 zal Luther deze geschriften in zijn Duitse Bijbel in een uniek supplement samenbrengen en deze aan het einde van het Oude Testament toevoegen. De Katholieke Engelse versie bevat de apocriefe boeken tot op heden, maar de meeste Protestantse versies zullen de apocriefen vanaf 1629 niet meer opnemen.